Eefje! Een overenthousiast sportliefhebster met een overdosis aan passie voor hockeyen en een aanstekelijke interesse voor wielrennen, koken, fotografie en reizen. Eefje zit nooit stil, houdt zelden haar klep en wordt blij van verhalen vertellen. Volg haar blog of contacteer haar voor redactionele content!
Het einde van 2016 is daar. En 2016 was het einde. Ik trok de stoute schoenen aan en wisselde van baan én carrière, mijn beste vrienden zeiden JA, ik maakte met Hester de meest idiote video verslagen van mooie sportevenementen in Rotterdam én ik had het voorrecht om wéér mijn rugzak om te doen. Eefjeschreefje alleen maybe wat later. (meer…)
Met het mes op de keel verplicht iedereen die ooit in Laos was mij om ‘The Gibbon Experience” te doen. ‘A-once-in-a-lifetime-experience’ they say.
Met een tuigje tussen m’n kruis, hang ik mijzelf ‘zeker’ aan een kabelbaantje. Daarna klik ik het katrol om mee te glijden aan dezelfde baan en test het stukje oude fietsband wat als rem zal fungeren. (meer…)
Ik lig in bed. Alleen in bed. Althans dat denk ik. Totdat ik met mijn hoofd een spastische beweging maak alsof er een beest in mijn oor kruipt. Er wordt gefluisterd. Zachtjes fluistert hij in mijn oor. “Eefje wanneer mag ik weer een keer?” Ik schrik ervan. Ik vind het een beetje een gekke vraag en draai wat preuts in de foetushouding mijn rug naar de muur. “Dat vraag je toch niet? Wanneer mag ik weer een keer? Alsof je wat tekort komt”. (meer…)
Ik draai mijn voordeur op slot en zie tussen de deur en haar post door dat Mr. Backpack mij met hondenoogjes aankijkt. Mijn hart breekt. Ik voel me een verrader, ik ga vreemd. Na vijf weken samen reizen, voelt het als vreemdgaan als ik hem vertel dat Mr. Suitcase aan de beurt is deze keer. Hij mag mee op reis. (meer…)
Ruim vijf weken geleden verliet ik Nederland, samen met mijn lieve Mr. Backpack, samen de sprong, de grote sprong in een nieuw avontuur. Een avontuur waarvan ik zeker wist dat we het zouden gaan maken, waarvan ik zeker wist dat het onvergetelijk en bijzonder zou gaan worden. Vol enthousiasme en met een glimlach van oor tot oor overtuigde ik eenieder dat alleen reizen niet betekent dat je alleen zult zijn. Sterker nog, praktisch gezien ben ik enkel op het toilet alleen geweest (op een enkele kakkerlak na dan) en heb ik oprecht moeite moeten doen om af en toe Eefje-tijd te kunnen nemen. (meer…)
Een ouderwets meetlint kruist onder m’n oksels vanaf m’n linker kaaklijn naar m’n navel en vervolgens van halverwege m’n kuiten naar m’n kruis. Evie neemt me achterop de scooter mee naar het leerpakhuis waar ik een kleur uitzoek voor het leren jasje dat ik op maat laat maken. De leren lap in de gekozen kleur blijkt niet voldoende voor mijn jasje. Evie knipt stiekem een hoekje af, fluistert in m’n oor dat we naar een ander pakhuis gaan en gebaart dat ik niks moet zeggen waarna ik m’n billen verbrand aan het gloeiend hete zadel van de scooter. Bij terugkomst in de Tailor-shop nemen we het ontwerp van mijn nieuwe jassen en rok nauwkeurig door en maken voor de volgende dag drie afspraken om de kleding door te passen. Evie is m’n nieuwe beste vriendin en als ze na drie dagen de kleding overhandigt, begint ze te snikken: “You so bjoetiefoel, inside and outside, I must miss you now!” Ook ik houd het niet droog. Wat kun je toch een bijzondere band met iemand creëeren in een korte tijd. (meer…)
…Blijkt toch wel de belangrijkste check alvorens je gas geeft met gekruiste vingers, tenen en als je lenig genoeg bent ook je neusgaten tegen het stof. Inmiddels ben ik een professional in achterop stappen, want van zélf rijden heb ik geen kaas gegeten.
Op Cat Ba Island heb ik de eerste ontmoeting met de Zee. Het eiland is onderdeel van de Halong Bay eilandengroep bestaande uit ruim 2000 eilanden, zogenaamde monolieten. Volgens de mythe eigenlijk beter te definiëren als door een Chinese draak uitgespuugde rotsen uitgerust met groen, omgeven met witte strandjes en een sprankelend blauwe zee. OK het laatste is samen met de zon helaas afwezig vanwege een tyfoon die daags ervoor is langs geraasd, maar dit mag de pret niet drukken. Het aanzicht van dit natuurverschijnsel laat me continue verdwalen. Wellicht ben ik daarom wat minder enthousiast wanneer we mogen gaan kajakken; “beetje links, grotje rechts, door de lagune, grotje links..om de eilandjes heen en dan ben je weer hier!” Prachtig, zonder twijfel bijzonder prachtig! (meer…)
Het is half vijf, Hanoi ontwaakt. Eenieder begint de dag met een rondje hardlopen, doet haar oefeningen of traint driftig tussen twee dranghekken de nieuwe kuur om Epke Zonderland te kunnen onttronen in Rio. De parken en straten langs het meer veranderen in een outdoor gymzaal waar Thai Chi, Badminton en ‘Shuttle Voetbal’ worden afgewisseld en hier en daar zonder moeite of gêne een zuivere rochel op de grond wordt gekwakt. De stad komt langzaam in beweging. Naast de groenteboer, die keurig de verse oogst van de dag op kleur sorteert, wordt door de buurman de stoep geveegd. De slager aan de andere zijde kijkt wat minder blij, want zijn zorgvuldig geordende vlees wordt bedolven onder een laagje stof. Over het algemeen is er nog weinig verkeer dat de rust verstoort. Even later krioelen de (honderd)duizenden scooters en enkele fietsers in een georganiseerde chaos door de straten, al toeterend banen ze zich een weg door het uit de kluiten gewassen dorp. (meer…)
Het avontuur is begonnen; vijf weken reis ik met Mr. Backpack door Zuid-Oost Azië. Eindelijk! Na een vlucht van 11 uurtjes waar ik mijn hand niet voor omdraai en 3 (!) uur wachten bij de paspoortcontrole zag ik dat bagageband 15 inmiddels bagage uit Moskou liet ronddraaien. Tegen beter weten in wachtte ik tot mijn lieve reisgenoot – die inmiddels groen zou zien van misselijkheid – tóch om het hoekje zou komen zeilen… tegen beter weten in dus. Mr. Backpack had het lastig met afscheid nemen van Nederland, dus toch niet de ballen om samen met mij op pad te gaan. (meer…)
…en ik ben natúúrlijk niet te beroerd om mee te gaan!
Anderhalf jaar geleden lag hij naast me en fluisterde zachtjes in mijn oor: “Het is alweer zó lang geleden dat we samen in het vliegtuig stapten Eef!”. Een beetje bleek zag hij inderdaad wel, dus ik pakte hem stevig vast en vroeg hem waar hij dan graag naartoe wilde gaan. “Eef, Vietnam lijkt me wel wat, weer lekker naar Azië, daar hadden we het altijd zo fijn samen”. Ik stemde ermee in, we dagdroomden verder, verstrengeld in elkaar, lentezonnetje, de voorpret kon beginnen. (meer…)